بررسی تأثیر تقارن در تحمل وزن با استفاده از کفی بر پاسخ های پوسچرال عضلات اندام های تحتانی در بیماران مبتلا به همی پارزی

مقدمه: یکی از مشخصات بارز اختلال در کنترل پوسچر در بیماران همی پارزی متعاقب سکته مغزی، عدم تقارن در تحمل وزن بر اندام های تحتانی می باشد. نظر به اهمیت تأثیر فشار وارد شده بر اندام ها بر تصحیح رفلکس های پوسچرال، در این مطالعه تأثیر کفی بر تقارن تحمل وزن و نیز تأثیر افزایش بار بر اندام مبتلا بر پاسخ پوسچرال عضلات اندام های تحتانی در برابر یک اغتشاش داخلی مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: 27 بیمار همی پارزی متعاقب سکته مغزی که همگی قادر بودند حداقل یک دقیقه بدون استفاده از وسایل کمکی بایستند در این بررسی شرکت نمودند. ارزیابی ها شامل اندازه گیری شاخص تقارن و نیز زمان تأخیر و شدت پاسخ عضلات پوسچرال اندام های تحتانی بود که قبل و پس از قرار دادن یک کفی به ضخامت 10 میلی متر زیر اندام تحتانی سالم بیماران ثبت و مورد مقایسه قرار گرفت. جهت اندازه گیری شاخص تقارن از بیمار خواسته شد به مدت 20 ثانیه روی صفحه نیرو بایستد. جهت بررسی پاسخ های پوسچرال از ثبت الکترومایوگرافی برای عضلات گاسترکنموس داخلی، سولئوس و همسترینگ خارجی اندام های تحتانی سالم و مبتلا استفاده شد. از حرکت فلکسیون اندام فوقانی سالم به عنوان یک اغتشاش درونی و به منظور تحریک پاسخ عضلات پوسچرال استفاده شد. یافته ها: تأثیر کفی بر بهبود شاخص تقارن معنی دار بود (001/0 = p)، اما افزایش بار بر اندام مبتلا، تأثیری بر زمان تأخیر و شدت پاسخ های پوسچرال عضلات اندام های تحتانی سالم و مبتلا نداشت. نتیجه گیری: قرار دادن کفی با نزدیک کردن مرکز گرانش به خط وسط بدن باعث بهبود تقارن تحمل وزن می شود. نتایج تحقیق حاضر حاکی از آن است که کاهش بار بر اندام تحتانی مبتلا متعاقب سکته مغزی نمی تواند به طور کامل توجیه کننده وجود پاسخ های پوسچرال با شدت کم و زمان تأخیر بالا باشد.